En çok gece yazmayı severim. Aklıma ardıl, yaramaz sözcükler hep geceleri düşer çünkü. Birini tutayım derken, öteki çıkar köşeden, onu yakaladım sanırken yeni bir tanesi fırlar aklımın geniş caddelerine. Ha yakaladım, ha yakalayacağım derken bakmışım hep beraber klavyenin başındayız.

 

Uykusuz Klavye, hikayeler ile kurulmuş bir saatin canhıraş çağrısına kayıtsız kalamayıp, kahramanlarımı henüz kahraman olduklarından dahi habersizken onları dert sahibi edip sonra kurtardığım (bazen de öldürdüğüm), içimdeki sesi evvelin ve ahirin kelimeleri ile büyütmek üzere kurduğum hayali bir yuva, bir sığınak.

​

İstiyorum ki; misafirim çok olsun, kelimeler, düşünceler, duygular aksın aramızda. En değerli paylaşımlar kalpten kalbe akıl yüküyle yapılanlar değil mi zaten?

​

Öyleyse, hoş geldin sevgili okur...